A Consellaría de Educación vén de facer públicas unhas instrucións para permitir acadar ratios de 25 nas das aulas de EI e de EP que terían que manterse entre 20 e 25 alumnos e alumnos, ao teren neste curso esa matrícula. A medida afecta a todos os cursos de Primaria e a 6º de EI e tómase en virtude do artigo 40.4 da Lei 4/2024 na que se recollen as ratios froito do acordo asinado por CCOO, ANPE e UGT co presidente Rueda.

A medida non fai nin máis nin menos que demostrar o que a CIG-Ensino denunciou no proceso de negociación do acordo que deu ao traste coas expectativas do profesorado galego para melloras as súas condicións laborais e a calidade do sistema educativo galego en aspectos tan centrais como as ratios e a burocracia.

Naquela negociación a CIG-Ensino demandaba dúas cuestións fundamentais ao respecto das ratios que convén ter presentes para entender a fraude que se produce cunha redución de ratios anunciada como histórica:

• o calendario de redución das ratios debía reducirse e comezarse a aplicar en todas as ensinanzas no curso 2024/25.
• as novas ratios tiñan que ter o mesmo rango legal de ratios máximas que as vixentes. 

Comparemos esta aplicación de “ratios máximas” coas ratios oficiais até a sinatura do acordo (e polo visto as que seguen sendo válidas). Nunha aula que chegue ao tope de 25 alumnos e alumnas non se pode permitir, no período ordinario de matrícula, superar esa ratio baixo ningún concepto porque teñen, estas si, carácter legal de máximos. Tan só se pode incorporar un 10% de aumento, segundo se fixa na LOE, para incorporacións tardías ou traslados de residencias.

O propio acordo deixaba en papel  mollado ese suposto carácter de máximos ao recoller o seguinte:

Se, nalgún caso excepcional, non se poden cumprir as novas ratios establecidas, por inexistencia de aulas no centro educativo, no caso das ensinanzas de educación infantil e primaria, dotarase o centro dun especialista de educación primaria máis dos que lle corresponden por catálogo

É dicir, quen asinaron este acordo, administración e demais sindicatos, asumían que as ratios cualificadas como “máximas” eran en realidade unha referencia, xa que expresamente se permitía superalas. A Consellaría abondáballe con poñer un só docente para todo o centros a maiores para volver as ratios de partida. Isto, obviamente, condiciona totalmente calquera expectativa de redución de ratios real.

Chega antes a “zona tensionada” ás ratios escolares que aos prezos do alugueiro

Se estivésemos diante dunha medida seria e rigorosa de redución de ratios e non dunha mera acomodación á caída paulatina da matrícula, a obriga da administración sería ben clara: poñer todos os recursos de dotación de prazas escolares para facer realidade a redución de alumnado por aula.

O que vemos é que o mesmo goberno galego que tanto se resiste para admitir que existen zonas tensionadas no prezo da vivenda, non ten reparos en alegar que esa “tensión” na matrícula en determinadas zonas e centros do país, só se pode solucionar ampliando as ratios, porque desdobrar aulas é máis custoso e para iso se preocuparon poder facer e desfacer as ratios ao seu antollo.