“Queremos que o goberno español visualice que no estado existe unha contestación ás reformas que nos están impondo e dinámicas sindicais distintas á política de pacto social practicada por CCOO e UGT”. Así resumía o Secretario Xeral da CIG, Suso Seixo, o obxecto da convocatoria que a central nacionalista, xunto a ELA, LAB, STEE-EILAS, EHNE e HIRU vai realizar o vindeiro martes 5 de abril en Madrid, dando continuidade á campaña de mobilizacións que estas centrais sindicais veñen realizando contra do conxunto de reformas promovidas dende os gobernos, incluída a folga xeral do pasado 27 de xaneiro.

A manifestación, explicou Seixo, que compareceu en rolda de prensa xunto ao Secretario Confederal de Comunicación da CIG, Francisco Miranda Vigo, sairá dende os arredores do campo de fútbol Santiago Bernabeu e marchará até as portas do Ministerio de Traballo e Inmigración. Aínda que a idea orixinal era rematar diante Congreso, este percorrido non foi finalmente autorizado.

Alén dos arredor de 3.500 delegados e delegadas que se agarda participen na manifestación, estase á espera de confirmar a presenza dos sindicatos cataláns e canarios, así como, apuntou Miranda Vigo, tamén amosaron a súa intención de participar na marcha organizacións que veñen de constituírse logo de romper coa dinámica sindical de UGT e CCOO e que xa convocaran paros de solidariedade durante a xornada de folga do 27 de xaneiro.  

Centralización da negociación colectiva

Coa mobilización, as centrais sindicais queren amosar o rexeitamento á reforma do sistema público de pensións (o anteproxecto de lei debátese mañá, mércores, no Pleno do Consello Económico e Social) e da negociación colectiva. Aínda que neste último caso non hai pechado un acordo, os termos nos que a patronal e CCOO e UGT teñen orientado a reforma apuntan a unha maior centralización e burocratización da mesma. Isto na práctica virá significar un monopolio da negociación colectiva a nivel estatal, marxinar as organizacións sindicais máis molestas e practicar unha negociación colectiva afastada dos traballadores e traballadoras.

De aí, matizou Seixo, a reivindicación do dereito dos galegos e as galegas a decidirmos no noso País as condicións laborais e sociais. “A negociación colectiva é un arma fundamental dos traballadores e traballadoras para mellorar as condicións laborais e precisa da proximidade e da participación da clase traballadora”, aclarou.

Para a CIG é imprescindíbel que a negociación colectiva se realice nun marco próximo aos traballadores/as, de xeito que poidan participar e decidir sobre aquelas cuestións que lles afectan. Aí radica a importancia dos convenios provinciais, tanto pola proximidade aos traballadores/as como porque o número de persoas á que afecta é o suficientemente elevado como para xerar capacidade de presión. Non obstante, este ámbito da negociación preténdese agora eliminar para camiñar a convenios marco de mínimos e deixar que sexa no eido da empresa onde se melloren os acordos. Punto en extremo difícil no caso da Galiza tendo en conta que o 90% das empresas non supera os seis empregados/as.

Seixo advertiu que esta reforma interesa ás organizacións sindicais estatais porque así poderán monopolizar a negociación e tentar apartar aos sindicatos molestos, pero tamén é do gusto da patronal, xa que consolidar este modelo suporá un empeoramento das condicións laborais e salariais.

Voto particular de CIG e ELA no Consello Económico e Social

ELA e a CIG presentarán un voto particular ao ditame sobre o anteproxecto de lei de reforma das pensións que se debate mañá no CES, a través do que manifestan o rexeitamento á modificación e denuncian o que suporá para moitos traballadores e traballadoras esta reforma: dificultar o acceso ás pensións e unha caída nas contías das mesmas.

O responsábel do sindicato nacionalista denunciou que no anteproxecto de lei aparecen recollidas cuestións que non figuraban no Acordo Social e Económico, como o relativo á xubilación voluntaria anticipada. Até agora estaba fixada nos 61 anos e nos 30 anos de cotización. Segundo o anteproxecto, a partir da aplicación da lei non se poderá acceder á xubilación anticipada até os 63 anos e sempre que se teñan cotizados 33 anos. A maiores impoñen outra condición: a pensión resultante ten que se superior ao 125% da pensión mínima. Esta obriga deixa sen a posibilidade de xubilarse anticipadamente a quen teña unha pensión inferior a ese valor.

Seixo advertiu que a reforma prexudica ás persoas que teñan as rendas máis baixas e de forma moi particular ás mulleres xa que, en xeral, estas teñen unhas condicións laborais máis precarizadas, altas taxas de temporalidade e de contratación a tempo parcial, polo que precisarán de moitos máis anos traballados para poder acumular os períodos mínimos de cotización. 

De feito, só o 23% das mulleres traballadoras que se xubilan aos 65 anos terían dereito a percibir o 100% da prestación, fronte ao 71% dos homes que a esa idade conseguiron cotizar 38.5 anos que vén estabelecer a reforma das pensións. Non obstante, os cambios socio-económicos, é dicir a progresiva precarización do mercado laboral, mesmo fan prever que estas porcentaxes descenderán no futuro.

Ademais, ampliar os anos para calcular a base reguladora, pasando de 15 a 25, suporá incluír períodos de non cotización, polo que a contía das pensións ficará reducida. Na Memoria Económica do anteproxecto sinálase que pasar de 15 a 20 anos xa supón unha redución do 5.38% do total das pensións, redución que será moito maior realizando o cálculo a 25 anos.

Novamente, estas cifras resultan máis graves cando se fala das mulleres traballadoras. Segundo a Memoria Económica, pasar de 15 a 20 anos o período de cálculo supón que a porcentaxe de traballadores/as con baleiros de cotización superiores a 24 meses (a quen prexudica este cambio na reforma) pasará do 20.6% ao 31.8% do total. No caso das mulleres supón pasar do 35.8% ao 49.7%.

Desenmarcararemos á manobra dilatatoria na ofensiva contra as pensións do profesorado